NEDEN FOTOĞRAF ÇEKERİZ?

19.Yüzyılın ikinci yarısında fotoğrafın icadı ile birlikte pek çok insan kendisi için bir görüntü envanteri oluşturmaya başladı. Bu envanter oluşturulurken kimi zaman aile bireyleri, kimi zaman da gezilip görülen yerler fotoğraflandı. Fotoğrafın icadından bugüne değin büyük bir hızla her şeyi biriktiriyoruz. Makaralı filmlerden dijital dünyaya geçişle birlikte biriktirme hızımız arttı. Endüstri devrimi ile gelişen tüketim toplumunun sadık birer üyesi olma konusundaki itaatkarlığımızı bu alanda da gösteriyoruz. Fotoğrafın icadından kısa bir süre sonra gelişen toplu turizm hareketleri ile birlikte insanlar gördükleri her şeyi fotoğraf makinelerine kaydetmeye başladı. Yaklaşık 170 yıldır bu durum değişmedi. O zamandan bu zamana geziyor, görüyor ve çekiyoruz. Yaşadığımız o andan bir parçayı koparıp kendimiz için donduruyoruz. Geçmişe sahip olmak, o anı anılarımızın içine hapsetmek bize mutluluk veriyor. Fotoğraf bize geçmişin izlerini, ana hapsettiğimiz hatıraları sunuyor. Akıp giden zamandan alınan anlar fotoğraf makinesi maharetiyle dondurulup bizim için bir görsel hafıza oluşturuyor. Dondurduğumuz o an artık hem geçmişe ait oluyor hem de izlendiği anın bir parçasına dönüşüyor.Hapsetmek istediğimiz anlar fotoğraf vasıtası ile bize ait olurken bu aidiyet ve sahiplenme duygusu fotoğraf ile aramızda özel bir bağın oluşmasına vesile oluyor, işte bu bağ bizi fotoğraf albümleri oluşturmaya, fotoğrafları duvarlara asmaya kadar götürüyor. İnsan var olduğu günden bu yana yaşadığı dünyayı anlamaya ve anlamlandırmaya çalışmıştır. Fotoğraf bizlerin yaşadığımız dünyayı anlatmak için seçtiğimiz araçlardan biridir. Fotoğraf insana insanı anlatır. Pek çoğumuzu fotoğraf çekmeye iten dürtü ise yaşamı sonsuz bir döngüde yakalama isteğidir aslında.